مردی همیشه غایب!
متن نیمه ادبی زیر تقدیم به دانشجویانی که توسط ملایوسفی سابق!!! سر کار گذاشته شده اند:
قرار ما ساعت هفت و نیم بود!...ثانیه ها را برای قرارمان می شمردم...آنگاه که گفتی ساعت هشت می آیی قلبم در سینه فسرد که خواب نوشینت را فدای قرارمان نخواهی کرد...آه ای بی منطق تر از سوفسطائیان...!
روزها سپری شد...تا یکشنبه روز مقدس مسیح...ساعتم مشتاق بیدار کردن من برای حضور بر سر قرار بود...قرارمان کلاس پانصد و سی و دو...کلاس لحظه های معصومانه پرپر زدن...بگذریم!...سپیده دم آمد و دستان آفتاب مرا بیدار کرد...با شوق و ذوق...گیسوانم را با ژل آراستم!...فقط به شوق دیدن تو...سوار بر رخش خود رهسپار دانشگاه شدم...آنقدر رخشم تند می تاخت که گویا در خیابان ریس (
race) می کند!!!...چه بسیار عابرانی که نزدیک بود زیر سم رخش من له شوند...و من همچنان تاختم تا آستانه در دانشگاه...با خیالی آسوده...با دلی آرام...قدم به کلاس گذاشتم...هنوز چند دقیقه ای تا ساعت قرار مانده بود...که من زودتر آمدم!.. گویا ساعت کندتر می راند تا لحظه قرار را ملتهب تر از همیشه بیافریند...اما ساعت هشت آمد و تو نیامدی...!هوای بوی بی وفایی و بی منطقی و بی... می داد گویا باز هم عده ای عاشق و مجنون را سر کار گذاشته بودی...ای بی منطق! ای ملایوسفی سابق!
آنگاه که من با هزاران زجر و کسالت از خواب برخاستم...آنگاه که دانشجوی معصوم دیگر ولایت از آن هنگام که آفتاب هنوز رخ ننموده بود! کیلومتر ها مسیر را به شوق دیدن تو می پیمود تو در خواب ناز بودی و همسرت برایت میز صبحانه آماده می کرد...آه بمیرم برایت آن لحظه که بیدار شدی و فهمیدی بجای کره و عسل ...نان و پنیر دارید...آه بمیرم برایت که خواب نوشینت نیمه کاره ماند! عجب زجری کشیدی آنگاه که با دستان مبارک خود پتو را کنار زدی و با دهان خود خمیازه ای سرودی!!! آه که تو چقدر معصوم و مظلومی...!صبحانه را که نوش جان کردی...نیم نگاهی هم به ساعت انداختی و دریافتی که عقربه های ساعت عدد نه را نمایش می دهند و آنگاه به یاد آوردی که با ما کلاس داری!!! و پنجاه دانشجو را در نهایت بی خیالی سرکار گذاشته ای!...اما بدون کوچکترین نگرانی...خمیازه دیگری سرودی و در حالی که دستانت را برای رفع خستگی همچون دو بال قو می گشودی...بسمت دستشویی رفتی و........
